در با شواهد و مستندات زیادی می توان ادعا کرد که با سازوکارهای کنونی که در آن دسترسی به اطلاعات دقیق گردش کالا در بازار میسر نیست، توزیع کالا برای تولیدکنندگان و حلقه های زنجیره توزیع، گرفتاری های زیادی دارد.
برای مثال، در بسیاری از موارد و به دلایل مختلف، بخشی از محصول یک تولیدی برای مدت قابل توجهی در انبار یکی از این حلقه های زنجیره توزیع راکد می ماند و به فروش نمی رسد. در این میان، معمولا اطلاعات موجودی کالا در این شرکت های پخش، در دسترس تولیدکننده و سایر عوامل توزیع محصولاتشان نیست و آنها از میزان کالاهای به فروش نرفته خود در گوشه و کنار انبار شرکت های توزیع کننده محصولاتشان اطلاع دقیقی ندارند.
این اتفاق باعث می شود که تولیدکننده، از باقی ماندن احتمالی بخش های قابل توجهی از محصول تولیدی خود در سری قبل، در نقاطی از بازار بی خبر باشد و به صرف تقاضای رده های بالایی زنجیره توزیع، اقدام به تولید و عرضه مجدد محصول به بازار نماید.
حالا در شرایط بازار تورمی، مانند دوره ای که الان به سر می بریم و شرایط و قیمت فروش کالا در بازار مدام تغییر می کند، عرضه کالای جدید به بازار دشواری های زیادی را برای تولیدکننده به دنبال خواهد داشت. چرا که تقابل کالا با شرایط و قیمت جدید با کالای سری های قبل با قیمت و شرایط گذشته، معمولا به گردش کالا و اعتبار حلقه های زنجیره توزیع آسیب می زند و مانع ایجاد می کند. به نحوی که خود تولید کننده هم که با بقایای کالایش در بازار مواجه می شود، نمی تواند با کالای خودش که از قبل در بازار وجود دارد، رقابت کند و آن را با اقتدار به فروش برساند.
البته در شرایط غیر تورمی هم، گاهی اوقات تولیدکننده با این معضل روبرو می شود. وقتی تولیدکننده غیر متناسب با ظرفیت و کشش محصول خود در بازار، به توزیع کنندگان کالایش تخفیف می دهد، به مرور مواجه می شود که نظم توزیع تخفیف گردش کالا در بازار، تناسبی با جایگاه هر کدام از توزیع کنندگان هرم شبکه توزیع ندارد و در نتیجه گردش کالا در بازار لطمه می خورد.
از این روست که استقرار سیستم توزیع مناسب گردش کالا در بازار، که قابلیت رصد و تحلیل اطلاعات گردش کالا در بازار را داشته باشد و در آن فرد بتواند گره ها و موانع توزیع کالا را بررسی و برطرف کند، برای شرکت های تولیدکننده یک ضرورت اساسی است. به بیان دیگر، تا تحقق این شرایط، سرمایه گذاری و بازگشت سرمایه تولیدکنندگان در بازار، همراه با ریسک های جدی و پرمخاطره خواهد بود.
به نظر شما، برای استقرار این سازوکار، چه ترتیبی باید اندیشیده شود و چه نهادها و قوانینی باید پایه ریزی شود؟